لطفا وبلاگو از صفحه آخر به اول بخونید

ممنون

من زن هستم.

یک زن ایرونی.

مشکلاتم تمام ایرونی.

همانطور که ایران و خاکش زادگاه من است.....همانطور هم شکنجه گاه من است.

پسر دومم نزدیک به دو ماهشه

خاله هام اومدن خونمون

خاله کوچیکم تا چشمش خورد به پسرم گفت چه پسر زشتی

گفتم طبق اداب قدیمیا داره میگه

اما دوباره گفت (س) خیلی خوشگل بود نه؟

زمان زایمان نزدیک بود مامانم اومد

توی مهر ماه زایمان کردم و پسر دومم رو به آغوش کشیدم

نمیدونستم خوشحالم یا ناراحت کلا هیچ حسی نداشتم انگار

اما از دیدن پسرم لذت میبردم و دائم تو ذهنم میگفتم هر چی نتونستم از اولی لذت ببرم باید از این لذت ببرم و بزرگ شدنشو ببینم

پسر بزرگم که باز چشمش به مامانم افتاده بود همش میخواست منو شوهرمو خراب کنه

هی میخواست بگه که شوهرم بده من بدم و جاش خوب نیست

کار همیشگیش بود

خیلی داغونم

اعصابم از همیشه بد تر شده

اصلا تحمل هیچیو نذدارم

هرچی بیشتر میگذره بد تر میشم

نمیدونم پیکار کنم

دلم برای پسرم میسوزه

چرا نمیتونم خودمو کنترل کنم

بچه ای که برای اینکه کنارم باشه خودمو به هر جایی کوبوندم حالا دارم ازارش میدم

یه بار دیگه اسباب کشی داشتیم

خستگی و دست تنها بودن بیشتر عصبیم کرده بود

شوهرم گفت بهتره بریم تهران

چون برای کارش مجبور بودیم هی بیام تهران و برگردیم

هزینه بلیط هواپیما و هتل خیلی زیاد بود (فامیل هامون خیلی با معرفتن ما هم میرفتیم هتل)

منم که دکترم تهران بود

در عرض یک روز خونه پیدا کردیم

الان اومدیم تهران نزدیک یک ماهه اما هنوز نتونستم لوازمم رو جابجا کنم

هنوز کارتونا وسط خونس

اخه با این شکم و دست تنها سخته

دیگه کم کم تلاشم نتیجه دادو تمام اون مسائل برام کمرنگ شد

یه جورایی باز شدم بهار سابق

شوهرم هم برا من دیگه وقت میذاشت

بر عکس اون موقع ها که اصلا با من جایی نمیومد

با هم به گردش میرفتیم و تهران هم زیاد میرفتیم

منم رفتم مدرسه ثبت نام کردم

مسافرت که بودم شوهرم دم به دقه زنگ میزد

اگر که یاعت دو و سه بودو میخواستم برای ناهر برمک بیرون میگفت آره ..کدوم رستوران الان بازه؟

فکر میکرد همه ی شهر ها مثل شهر خودشون، شهر ارواحه

چند بارم گفت : من که میدونم چرا اونجایی

کلافم کرده بود منم بی خیال شدمبیشتر جواب تلفاناشو نمیدادم که اعثابمو بهم نریزه

جالبیش اینه که هر وق خودش واب نمیداد مشکلی نبود اما من که جواب نمیدادم حتما داشتم یه کاری میکردم

حوصله ی تعریف این قسمتارو ندارم چون واقعا عصبیم میکنه

فقط اینو میگم:

تابستون شد و منو پسرم راهی سفر

طبق معمول شوهرم نمیخواست که بیاد

چند بار اصرار کردم اما نیومد

ما هم رفتیم تهران

مامانم تهران کار میکرد

کار شبانه روزی از یه پیرزن نگهداری میکرد ما هم چند روز مهمون اونا شدیم

در صدد این بودم که حضانت بچمو بگیرم اما نمیتونستم هی بیامو برم

توی اون مدتی که توی شهرستان بودم اینترنتی دوستای خوبی پیدا کرده بودم البته خانوم بودن :)

یکیشون ناهید که تهرانه

همون طور که حدس زده بودم

مامانم مدت زیادی پسرمو نگه نداشت

و خواهرم بهم زنگ زد گفت:مامان میخواد برش گردونه خونه مادربزرگش

منم داغون شدم

زنگ زدم به مامانم گفتم: تا تابستون نگهش دار من میرم تهران کار شبانه روزی(پرستاری در منزل) پول پیش جور میکنم میام میبرمش. بچمو مثل من نکن. داغونش نکن.

گفت باشه

دیگه دوسال از ازدواجم گذشته بود

خونوادم خواهرم هر کی منو میدید میگفت به جای دوسال انگار بیست سال پیر شدی

دیگه نه اعصاب داشتم نه روحیه و نه حوصله

بچمم که نمیتونستم ببینم

و هر بار که زنگ میزدم تهران حالشو بپرسم بهم میگفتن: افسردس، مریضه